Για τη Marie-meraki

Καλησπέρα σε όλους, τι καλησπέρα, καλημέρα. Είναι μία περασμένα μεσάνυχτα, κρατάω το μωρό μου αγκαλιά που κοιμάται και παράλληλα θηλάζει. Μέσα μόλις ακούστηκε ο άλλος μου μικρός να διαμαρτύρεται στον ύπνο του! Ο υπολογιστής μου έχει πολλά παράθυρα ανοιχτά και η ζωή μου επίσης...
   Το ένα είναι το μαγαζάκι μου στο Etsy και ένας από τους λόγους που χάθηκα. Το άλλο η εργασία για το μεταπτυχιακό που ξεκίνησα στο ανοιχτο πανεπιστήμιο και αυτός είναι και ο δεύτερος λόγος που χάθηκα. Όλα αυτά τα παράθυρα όμως αν και ανοιχτά με κουράζουν και κάποιες φορές νομίζω ότι με κλείνουν από το καθαρό αεράκι, από τις βόλτες μου με το αυτοκίνητο και το παιχνίδι με τα παιδάκια μου. Ο κυβερνοχώρος είναι απαιτητικός, θέλει τον χρόνο του και έχει και τα κοινωνικά πρέπει του, αδυνατώ να τον παρακολουθήσω και με δύο μωρά και ένα σπίτι δεν χρειάζεται να πω άλλα για να καταλάβετε το χάος μου. Και εκεί που είπα να ρίξω μια ματιά στο σκονισμένο μου ιντερνετικό σπίτι, είδα ένα σχόλιο από τη Μαίρη, το μεράκι που ρωτούσε τι κάνω και αν όλα καλά. Πολύ με συγκίνησες! Ο ιντερνετκός χώρος μπορεί να κουράζει αλλά έχει και τις χαρές του, όπως να νοιάζεται για σένα κάποιος που δε σε έχει δει ποτε!!!Έτσι είπα να ξαναγυρίσω.
 Ένα ακόμη παράθυρο που έχω ανοιχτό αυτό τον καιρό είναι δουλειές στις οποίες στέλνω βιογραφικά για την αδερφή μου που πρόσφατα απεκτησε μωράκι και αποφάσισε να το μεγαλώσει στην Ελλάδα και να φύγει από την Ολλανδία που εργαζόταν τα τελευταία χρόνια. Και ενώ όλοι λένε τι θέλει και ήρθε, εγώ το βλέπω σαν μια πράξη αισιόδοξη, ότι δηλαδή για έναν έλληνα του εξωτερικού παρά τις δυσκολίες η Ελλάδα παραμένει αγαπημένος τόπος για να μεγαλώσει το παιδί του.
  Με όλα αυτά λοιπόν δεν είναι να απορεί κανείς γιατί νιώθω μια μόνιμη κούραση και κάποιες φορές είναι σα να κυνηγάω κάτι και δεν το προλαβαίνω. Αρκετές φορές αναπολώ τις παρέες μου και τη λαχτάρα μου για βόλτες αλλά ελπίζω ότι μόλις μεγαλώσουν λίγο τα παιδάκια μου θα βρω το ρυθμό μου και θα συνεχίσω να καταπιάνομαι με διάφορα αλλά πιο ήρεμη. Ελπίζω δηλαδή!