« Μία ΤΕΛΕΙΑ βρισκόταν για χρόνια στις γραμμές ενός παλιού τετραδίου. Για να είμαστε βέβαια ακριβείς δεν ήταν ένα τυχαίο τετράδιο, αλλά ένα ημερολόγιο, ξεχασμένο στο υπόγειο ενός ηλικιωμένου. Το ημερολόγιο καταστρεφόταν με τον καιρό, νότιζαν οι άκρες, θόλωναν τα γράμματα και διαλυόταν το εξώφυλλο του. Καθημερινοί σύντροφοι του ήταν οι αρουραίοι και η υγρασία.»
- Θεέ μου πώς μπορεί κάποιος να γράφει τόσες μπαρούφες; Ποιος νομίζεις τέλος πάντων ότι είσαι;
-Είμαι ο συγγραφέας, μα ποιος ασκεί κριτική στην ιστορία μου;
-Εγώ η (.)
- Ποια;
-Η ( .)
- Μου φαίνεται γέρασα και παραληρώ. Ακούω και φωνές.
- Βλέπω ότι διαθέτουμε μια κάποια αυτογνωσία αλλά και από πρεσβυωπία καλά πάμε. Τελικά το μόνο που μας λείπει είναι το ταλέντο.
- Αυτό παρά πάει, δεν μπορεί να έχω παλαβώσει τελείως, φαίνεται με κούρασε η νυχτερινή δουλειά.
- Δουλειά; Χα χα, δε φτάνει που μου κατέστρεψες την ιστορία, που με χρησιμοποιείς χωρίς τη θέληση μου, που κάνεις ό, τι θέλεις με το όνομα μου, παριστάνεις ότι δε με βλέπεις κιόλας. Για διάβασε ξανά την τρίτη σειρά. Προσεκτικά αυτή την φορά.
- Μα μα δε λέει τίποτα : << είμαι η >> και μετά τελεία.
-Μπίνγκο! Είδες που άμα θες τα καταφέρνεις;
-Πάλι δεν καταλαβαίνω, είμαι η, και μετά τελεία; Τι πάει να πει αυτό. Μήπως είσαι κανένα φάντασμα ή είναι κάποια κακόγουστη φάρσα της ένωσης συγγραφέων για να με διώξουν, αφού χάσω πρώτα τα λογικά μου;
-Άνθρωπε, άρχισες ήδη να με κουράζεις, θα στο πω τελευταία φορά ΕΙΜΑΙ Η ¨ΤΕΛΕΙΑ¨. Ναι εγώ η ίδια, η πρωταγωνίστρια σου, η στρογγυλή και τόσο τέλεια που δύσκολα άλλο σημείο στίξης μπορεί να συναγωνιστεί τις γοητευτικές καμπύλες και τη σφαιρική ομορφιά μου, για να μη μιλήσω για χαρακτήρα, είναι να μην πω τον τελευταίο λόγο και η ιστορία τελείωσε. Μετά από μένα όλα παύουν και άλλο νόημα ξεκινά. Είμαι αποφασιστική και συνδυάζω χάρη και αυτοπεποίθηση και παρά το δυναμισμό μου, ποτέ δεν έχασα τη θηλυκή μου πλευρά αφού παραμένω πάντα Η Τελεία και εσύ μπορείς να με αποκαλείς απλά.... τέλεια.
- Έχω μείνει άφωνος.
- Μεγάλη η τιμή, ε;
-Μεγάλη η τρέλα μου, πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Δεν είμαι καλά...
-Τα αποσιωπητικά γιατί τα έβαλες τώρα για να με συγχύσεις, είμαστε άλλο σωματείο. Τέλος πάντων θα περιμένω.
-.-.-.
- Γύρισες επιτέλους; Όσο έλειπες είπα να παίξω λίγο με το τετράδιο σου και είπα να αλλάξω το τελεία και παύλα, σε παύλα και τελεία, καλύτερο δεν ακούγεται; Το άλλο έχει ξεπεραστεί πλέον δε νομίζεις; Είναι κάπως μπανάλ, που λένε και οι Γάλλοι.
- Σύνελθε, είναι απλά μια παράκρουση, η υπερβολική κούραση θα φταίει, ίσως και που έφαγα βαριά το μεσημέρι. Δεν μπορεί να ακούω φωνές και σίγουρα δε γίνεται να συνομιλώ με ένα σημείο στίξης. Πρέπει να συγκεντρωθώ.
Ας συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, α ναι, «το τετράδιο καταστρεφόταν, όλα όσα έγραφε μέσα περνούσαν σιγά σιγά στη λήθη του παρελθόντος, όπως και η ζωή του ηλικιωμένου ανθρώπου, που οι αναμνήσεις του είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν, οι αναμνήσεις της ζωής ενός καλλιτέχνη».
- Καλά μήπως περιμένεις να πάρεις και βραβείο με αυτά που γράφεις; Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος άνθρωπε.
- Αγνοοοοώ την παρανοϊκή φωνή και συνεχίζω « κανένας δε γνώριζε το περιεχόμενο του τετραδίου και κανένας δεν υποπτευόταν το ..»
- Χμμμ, να δεις τώρα που θα γράψει, το μυστικό.
- Αγνοώ για δεύτερη φορά την τρελή φωνή και γράφω, τ ο μ υ σ τ ι κ ό.
- Καλά ε; Όσο πας και με εντυπωσιάζεις.
-Λοιπόν δεν το βάζεις κάτω, έτσι;
- hellooooo! Τελεία είπαμε ,η αποφασιστική! Μην κάνεις άλλο ότι με αγνοείς, θα το πάρω πια πάνω μου. Ξέρεις τί δείχνει η υπερβολική αδιαφορία; Καταπιεσμένο ενδιαφέρον. Δε θέλω να σε πληγώσω αλλά το ίδιο είχε γίνει μια φορά και με το θαυμαστικό.
- Τι δηλαδή;
- Μπα μπα, βλέπω μόλις ακούσαμε για καταπιεσμένο ενδιαφέρον αμέσως τσιμπήσαμε, ας είναι. Εγώ και το θαυμαστικό βρεθήκαμε κάποτε σε ένα γράμμα. Εκείνο έκανε ότι με αγνοούσε και με κοιτούσε αφ’ υψηλού.
- Ε, πως να σε κοιτάει δηλαδή, θαυμαστικό είναι, σε ρίχνει και κάτι χιλιοστά. Τι λέω ο συγγραφέας;
- Μήπως με ειρωνεύεσαι; Η αλήθεια είναι ότι έχει ανάστημα ,δε λέω, αλλά έχει και ένα ναρκισσισμό, δε βρίσκεις ; Πώς να στο πω, μου φαίνεται ότι αυτοθαυμάζεται.
- Καταλαβαίνω. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα θαυμαστικά. Και τι έγινε τελικά...;
-Α, πάλι τα αποσιωπητικά; Δε θα τα πάμε καλά, επίτηδες το κάνεις;
- Όχι όχι συγγνώμη, η αμηχανία του συγγραφέα αλλά αυτό με τα αποσιωπητικά πρέπει να μου το ξεκαθαρίσεις κάποια στιγμή.
-Γι αυτά τα θέματα μιλά μόνο ο δικηγόρος μου. Ας συνεχίσω όμως. Ναι, ήταν ευειδής και γοητευτικός, το παραδέχομαι και σημεία στίξης σαν αυτό έχουν μάθει να συγκεντρώνουν την προσοχή . Τον περιτριγύριζε εκείνο το διάστημα και μια ανόητη άνω τελεία και με αγνοούσε αλλά εγώ από την άλλη κυρία, χαμογελαστή και άνετη, με το χιούμορ που με χαρακτηρίζει και σε λίγο καιρό ο νεαρός δεν είχε μάτια για άλλη. Αααααχ να έβλεπες μόνο πως με κοίταζε!
-Και μετά ήσασταν μαζί;
-Όχι δυστυχώς εκείνο το διάστημα είχα σχέση με το ερωτηματικό και γενικά θέλω να ξέρεις ότι είμαι πιστό και μονογαμικό σημείο στίξης . Δε θέλω να με ερωτευτείς, δε θέλω να τρέφεις ελπίδες, καταλαβαίνεις.
-Καλά που μου το είπες. Και αυτό τον καιρό δεσμευμένη;
- Ναι, τελικά παντρευτήκαμε με το ερωτηματικό.
-Ωού και το θαυμαστικό;
-Σου είπα ήταν ένας πλατωνικός έρωτας.
- Μάλιστα και αφού άρχισα αυτόν τον παράλογο διάλογο δε με μένει παρά να σε ρωτήσω, και από μένα τι θέλεις;
-Θέλω να κάνω μια καταγγελία.
- Καταγγελία, εσύ; Σε ποιους;
-Στους ανθρώπους.
-Γιατί τι τόσο κακό διέπραξαν και μάλιστα εναντίον σου;
-Με αγνοούν.
-Με ποιον τρόπο; Έχεις αποδείξεις;
-ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, χρόνο να έχεις.
-Τι λες τώρα, εγώ; Άφθονο.
-Λοιπόν άκου προσεκτικά και βγάλε τα συμπεράσματα σου:
Τις προάλλες περνούσα από μια γειτονιά κοντά στη δική σου και παρακολούθησα την παρακάτω σκηνή. Ένα νεαρό ζευγάρι καυγάδιζε. είχαν αφήσει ανοιχτά τα παράθυρα του σπιτιού τους και δε θέλω να με περάσεις για καμιά περίεργη αλλά οι φωνές τους ήταν τόσο δυνατές που ακούγονταν ως έξω.
Η γυναίκα φώναζε στον άντρα ότι της είχε υποσχεθεί να την αγαπά παρά τις δυσκολίες και να είναι για πάντα μαζί. Και είμαι σίγουρη ότι εκείνος είχε βάλει τελεία μετά από αυτή την πρόταση. Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, νοιάζονταν ο ένας τον άλλο.
- Μικρή μου τελεία δεν ξέρεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, τα αισθήματα αλλάζουν και αυτά και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τελικά περίπλοκες;
- Όχι φίλε μου εδώ θα διαφωνήσω. Αν εννοούσαμε ό, τι λέγαμε, αν όσα λέγαμε ήταν αληθινά και κρατούσαμε τις υποσχέσεις μας τότε η τελεία δε θα έκρυβε ερωτηματικό και κανείς δε θα πληγωνόταν από κανένα. Αχ, αν μια μέρα διέθετα ένα μαγικό ραβδί και έκανα όλους τους ανθρώπους να μιλάνε ειλικρινά, να χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης χωρίς φόβο και να μη ντρέπονται να πουν όσα νιώθουν τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Θα είχαν τέλος τα μπερδέματα και δε θα άκουγες ξανά την φράση « ας μην έπαιρνες στα σοβαρά όσα σου είπα» ή την άλλη « δε με κατάλαβες».
- Έχω μια ιδέα, ας φτιάξουμε μαζί ιστορίες που οι ήρωες θα λένε μόνο την αλήθεια. Τι λες;
- Μμμμμ, καλό ακούγεται ας το δοκιμάσουμε.
