Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

μπομπονιέρες ζωάκια




μπομπονιέρες πειρατής




Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

οικολογικές πλαστελίνες

1. Βρείτε έναν καλό χώρο εργασίας (που χρησιμοποιείται στο πάτωμα) και κάλυψη με την εφημερίδα. επίσης, να βρείτε ένα μεσαίου μεγέθους μπολ για την ανάμιξη.

2.Προσθέστε το Συστατικά:



Μετρήστε 1 φλιτζάνι αλεύρι, και ρίξτε το στο μπολ, στη συνέχεια, 1 / 2 φλιτζάνι του αλατιού, και
τέλος, συμπληρώστε το κύπελλο μέτρησης με 1 / 2 φλιτζάνι νερό και ρίξτε το στο κύπελλο μίξης.


3.Ανακατέψτε με ένα κουτάλι - . Ανακατέψτε μέχρι να είναι μαλακο και δεν χρειάζεται ουτε αλεύρι ούτε νερό.

4.Προσθέστε μερικές σταγόνες χρωστική τροφίμων   και  αρχίστε το ζύμωμα. Είναι εύκολο, τα παιδιά απλά παίζουν με αυτό. αν θέλετε, προσθέστε περισσότερα χρώματα τροφίμων για τη βελτίωση του χρώματος

5. Αν κολλάει λίγο μπορεί να χρειαστεί αλεύρι, με την φαντασία σας κάνετε ό, τι θέλετε!


άλλη συνταγή:
συστατικά:



2 φλιτζάνια αλεύρι


2 φλιτζάνια ζεστό νερό


Αλάτι 1 φλιτζάνι


2 κουταλιές φυτικό λάδι


1 κουταλιά της σούπας κρέμα tartar (προαιρετικό για τη βελτίωση της ελαστικότητας)

Ανακατέψτε όλα τα υλικά μαζί και ανακατεύετε σε χαμηλή φωτιά. Η ζύμη θα αρχίσει να πήζει μέχρι να μοιάζει με πουρέ πατάτας.
Όταν η ζύμη τραβιέται από τις πλευρές , αφαιρέστε το τηγάνι από τη φωτιά και αφήστε τη ζύμη να κρυώσει αρκετά. .

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αν  είναι ακόμα κολλώδης, πρέπει απλά να  μαγειρευτεί και άλλο!


Είναι εντελώς βρώσιμα.Όταν τελειώσετε το αποθηκεύετε σε αεροστεγή συσκευασία. Αν αρχίσει να στεγνώνει, μπορείτε να το ζυμώσετε με λίγο νερό για να μαλακώσουμε και πάλι τη ζύμη . Μόλις αποξηραθεί σ΄ένα ορισμένο βαθμο, ωστόσο, το πετάμε? Ευτυχώς δεν είναι τρομερά δύσκολο


η τελεία ( μέρος β΄)

- Ωραία, τι λες η πρώτη μας ιστορία να έχει ήρωα της έναν καλλιτέχνη; Τον δικό σου καλλιτέχνη, τον ξέρεις καλύτερα από όλους άλλωστε.


- Θες να μιλήσω για το ημερολόγιο;

- Γιατί όχι, έτσι δεν ξεκινήσαμε; Από εκεί δεν βγήκες; Όσα ξέρεις γι’ αυτόν, ίσως μας βοηθήσουν να γράψουμε μια ιστορία για τη δύναμη της αλήθειας.

- Ξέρω ότι τα πρώτα του έργα του δεν ήταν τόσο πετυχημένα, όμως όλοι του λέγανε πως ήταν καταπληκτικά.

- Τι θα έλεγες να αλλάξουμε λίγο την ιστορία και ο ήρωας μας να είναι μουσικός και να ζει σε μια μεγαλούπολη.

- Μπα, προτιμώ ζωγράφος. Σήμερα τουλάχιστον και η πιο αστεία σύνθεση μπορεί να γίνει μεγάλη επιτυχία, τι νόημα έχει να πεις την αλήθεια εκεί, αφού και ο ίδιος ο δημιουργός τη γνωρίζει. Αυτό βέβαια είναι άλλο θέμα, να λες ψέματα στον εαυτό σου για να μη νιώθεις ότι έχασες την πορεία σου. Σ΄ αυτή την περίπτωση τα ερωτηματικά γίνονται θαυμαστικά και οι τελείες εξαφανίζονται και παρακάμπτονται από συνεχόμενα, κουραστικά και πολύ φιλόδοξα κόμματα.

- Ωραία, ζωγράφος λοιπόν.

- Οι πίνακες του είναι σίγουρα καλοδουλεμένοι αλλά τους λείπει κάτι.

- Ναι, η γοητεία. Τους λείπει η ψυχή.

- Όλοι τον θαυμάζουν και δεν αντιλαμβάνονται αυτή την έλλειψη.

- Ωστόσο, αυτός δεν είναι τελείως ικανοποιημένος, κάτι τον προβληματίζει, δε θέλει όμως να το παραδεχτεί.

- Οι μόνοι που νιώθουν τι λείπει είναι η κοπέλα του και ο καλύτερος του φίλος από τη Σχολή.

- Πράγματι, αυτοί έχουν δει την ψυχή του και γνωρίζουν τι μπορεί να κάνει. Σε τι καλλιτεχνικά ύψη μπορεί να φτάσει.

- Τι λες πάμε να τους παρακολουθήσουμε;

- Γιατί όχι;

- Αμπρούσκα-καμπρούσκα και μέσα στην ιστορία...



«-Είσαι αμίλητη από την ώρα που ήρθα. Πες μου τι τρέχει πριν εμφανιστεί ο Νίκος με τους πίνακες που ζήτησα να δω. Μαλώσατε;

-Όχι, όχι δε συμβαίνει τίποτα. Ιδέα σου είναι, είμαι μια χαρά.

-Σας ξέρω καλά και τους δύο Μαρία, είμαστε μαζί από παιδιά και αυτή η φλέβα που πετά στο μέτωπο σου όποτε είσαι στεναχωρημένη πάντα σε προδίδει. Δε με ξεγελάς.

- Αδιόρθωτε Μιχάλη, τίποτα δε σου ξεφεύγει. Ο Νίκος είναι πάντα σοβαρός, η επιτυχία τον απομακρύνει από μένα και από ........άστο.

- Από ποιο;





- Από την τέχνη του. Είναι σαν να πλαστογραφεί τον εαυτό του.

- Θα τον βοηθούσε να ξέρει την άποψη σου . Του μίλησες;

-Πόσοι δεχόμαστε την αλήθεια και θέλουμε πραγματικά να ξέρουμε τι σκέφτονται ή τι νιώθουν οι άλλοι για μας; Είχα αποφασίσει να του το πω αλλά εδώ και ένα μήνα παλεύει να κάνει ένα πορτρέτο μου και η κατάσταση χειροτέρεψε.

-Γιατί, δεν μπορεί να ζωγραφίσει τη μικρή φλεβίτσα που πετάγεται στο μέτωπο σου;

- Όχι αυτή δεν την έχει ζωγραφίσει καν. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να ζωγραφίσει τα αισθήματα του για μένα. Αυτό που ζωγραφίζει είναι ένα τέλειο είδωλο αλλά ψυχρό και ανέκφραστο.

- Κατάλαβα και αυτό σε πληγώνει. Ο ίδιος τι λέει;

- Καταλαβαίνει ότι κάτι λείπει αλλά τα βάζει μαζί μου και λέει ότι είμαι ανέκφραστη και ότι είναι δική μου η ευθύνη που δεν μπορώ να τον εμπνεύσω.

-Μμμμμ. Αν είναι έτσι, τότε αυτό το κάνει ακόμη πιο δύσκολο να πεις την αλήθεια. Είναι φανερό ότι δε θέλει να την ακούσει, άσε να τη βρει μόνος του.

- Αν τη βρει, και αν είμαι εκεί για να χαρώ μαζί του.



-Τα είδες που στα έλεγα, επιλέγουν να μην πουν την αλήθεια.

- Φοβούνται τελεία μου και έχουν δίκιο. Δεν αντέχουν όλοι την αλήθεια. Συμφωνώ ότι πρέπει να τη βρει μόνος του.

- Μα τότε θα έχει χάσει όσους αγαπά και θα μισήσει την τέχνη του. Εγώ λέω να τους βάλουμε να πούνε όσα νιώθουν και να προλάβουν πριν χαθούν τα πάντα.

- Διαφωνώ αλλά αφού είναι η πρώτη ιστορία θα σου κάνω το χατίρι, πάμε να τους δούμε;



- Σταμάτα, έρχεται.

- Λοιπόν Μιχάλη, σου έφερα να δεις αυτά που έκανα τελευταία. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, όλοι γράφουν καλές κριτικές και σύντομα θα κάνω μια νέα έκθεση. Τα έργα μου έχουν μεγάλη ζήτηση και είμαι σίγουρος ότι και αυτά θα πουληθούν γρήγορα και σε καλή τιμή.

- Ναι, ναι πράγματι τεχνικά είναι άψογα.

- Μόνο αυτό έχεις να πεις; Κατάλαβα σε ενοχλεί το πορτρέτο της Μαρίας, το πρόσεξες και εσύ, ε; Είναι πολύ ψυχρό. Έχεις δίκιο της το είπα και εγώ, όταν ποζάρει είναι τόσο παγωμένη.

Ο Μιχάλης αφού κοιτά τη Μαρία συγκαταβατικά αναπνέει βαθιά και λέει << δε φταίει μόνο το μοντέλο>>.

Ο Νίκος σοβαρεύει και τον κοιτά σκύβοντας μπροστά του,

-Τι εννοείς;

- Κοίταξε Νίκο, θυμάσαι τότε στη σχολή που μας έλεγαν ότι πρέπει να βάζουμε στο έργο μας όχι μόνο ό, τι βλέπουμε αλλά κυρίως αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που βλέπουμε;

-Θυμάμαι και λοιπόν;

Ο Μιχάλης ξαναπαίρνει βαθιά ανάσα και σα να είναι η τελευταία λέει :

- Ήσουν ο μόνος που το κατάφερνε τότε, τώρα πλέον τα έργα σου είναι τόσο άψογα αλλά δεν έχουν τίποτα δικό σου, δεν έχουν τα αισθήματα σου και είναι ψυχρά γιατί αρνείσαι να τα δεις μέσα από την καρδιά σου.

Για λίγη ώρα επικρατεί σιωπή. Ο Νίκος κοιτά με γουρλωμένα μάτια και τους δύο και σχεδόν ουρλιάζοντας στρέφεται στο Μιχάλη που κοιτά το ποτήρι του.

- Ζηλεύεις, αυτό είναι ζηλεύεις γιατί εγώ πέτυχα και συ όχι, είσαι ένας μικρός, άσημος ζωγράφος που δεν μπορεί να ζήσει από την τέχνη του. Ζηλεύεις γιατί σπάνια ασχολούνται με σένα οι εφημερίδες και οι κριτικοί. Δεν μπορείς να το αντέξεις αυτό, έτσι δεν είναι;

- Δε θυμώνω μαζί σου ,αλήθεια, σε ξεγελά ο εγωισμός και σε κάνει κουφό και τυφλό μαζί, αλλά δεν μπορώ να είμαι πια φίλος σου ,όλοι πήραμε την αλήθεια μας σήμερα, αλλά η διαφορά μας είναι ότι εγώ δε μετανιώνω, χάρηκα που έμαθα τι πραγματικά νομίζεις για μένα και δεν είναι αυτό που με ενοχλεί, αλλά το ότι εσύ δεν ήθελες να μάθεις τι πραγματικά πιστεύω εγώ για σένα, επιτρέψτε μου λοιπόν να φύγω.





-Περίμενε, ίσως χρειαστεί να φύγω και εγώ μαζί σου. Νίκο, μίλησες σκληρά αλλά να ξέρεις ότι και εγώ συμφωνώ μαζί του, λυπάμαι που σου είναι δύσκολο να το ακούς αλλά το πορτρέτο μου δεν μοιάζει γυάλινο γιατί εγώ είμαι ψυχρή αλλά γιατί έχεις βγάλει από την καρδιά σου κάθε αίσθημα και έχεις αφήσει μέσα τον εγωισμό του καλλιτέχνη, έχει πλημμυρίσει την καρδιά σου η δήθεν επιτυχία πνίγοντας όλα τα άλλα.

Ο Νίκος με τρεμάμενη φωνή απαντά :

-Δήθεν επιτυχία; Τι είναι όλο αυτό, κάποια συμφωνία εναντίον μου; Φύγε, φύγετε και οι δύο, δε θέλω να βλέπω κανένα σας.

Η Μαρία και ο Μιχάλης αποχωρούν μέσα στη νύχτα, θα περάσουν δύο χρόνια μέχρι να ξαναδούν το Νίκο, ο οποίος εκείνο το βράδυ κατέστρεψε όλους τους πίνακες που είχε κάνει το τελευταίο διάστημα και νιώθοντας προδομένος από όσους αγαπά μάζεψε λίγα πράγματα και αποφάσισε να ταξιδέψει μακριά. Πήρε λίγα ρούχα και τα πινέλα με τις μπογιές του. Στην αρχή δεν ήξερε που να πάει, τα λόγια του Μιχάλη όσο και να τον εκνεύριζαν δεν μπορούσε να τα ξεχάσει. Στα δωμάτια που έμενε στα διάφορα μέρη που επισκεπτόταν προσπαθούσε να ζωγραφίσει, να εκφράσει τη θλίψη του αλλά μόλις έπιανε το πινέλο αισθανόταν ντροπή για όσα ζωγράφιζε, όσο και αν δεν το παραδεχόταν υπολόγιζε πάντα τα λόγια του Μιχάλη και ένιωθε αυτά τα λόγια να κρίνουν κάθε γραμμή που χάραζε, να περιγελούν κάθε χρώμα που διάλεγε και να χλευάζουν όποιο θέμα επέλεγε να ζωγραφίσει. Έτσι έπαψε να ζωγραφίζει. Το ταλέντο του βυθίστηκε σε λήθαργο και περίμενε κάποια δική του άνοιξη για να ξυπνήσει. Ταξίδεψε σε όλα τα μέρη με πλούσιο πολιτισμό και χάζεψε τα έργα παλιότερων ζωγράφων, επισκέφτηκε μουσεία και μπήκε νοερά μέσα στους κύκλους και στις ευθείες έργων τέχνης που είχε μελετήσει μόνο στα βιβλία τα χρόνια που σπούδαζε. Για μικρά διαστήματα βοηθούσε στα εκπαιδευτικά μαθήματα των μουσείων, δείχνοντας σε παιδιά πως να ζωγραφίζουν, ανακάλυπτε μέσα από τη δική τους αθωότητα πως είναι να κοιτάς τον κόσμο από την αρχή και πόσο μαγικό είναι να τον γνωρίζεις χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο και κυρίως την αγάπη όσων έχεις δίπλα σου.

Κάποια στιγμή σε ένα από τα ταξίδια του, έπεσε μια εφημερίδα στα χέρια του και ήταν εκεί η φωτογραφία του Μιχάλη, μπροστά σε μια σειρά από κατασκευές, οι κριτικές διθυραμβικές και ο Μιχάλης χαρούμενος και περήφανος. Τώρα κατάλαβε πόσο ανόητα είχε φερθεί, δεν μπορούσε να συγχωρήσει ακόμη το Μιχάλη για τον ωμό τρόπο που είχε διαλέξει να του πει την αλήθεια αλλά το ήξερε πια ότι ο Μιχάλης είχε δίκιο, το λάθος του ήταν ότι είπε όσα πίστευε χωρίς να τα ωραιοποιήσει και έπεσαν πάνω στον τοίχο της δικής του αλαζονείας αλλά εκείνος τί είχε κάνει; είπε ψέματα. Πάντα τον αγαπούσε το Μιχάλη και τον θαύμαζε, ήξερε ότι μια μέρα θα έφτανε ψηλά, ότι ήταν θέμα χρόνου να πετύχει και τώρα τι έγινε χαιρόταν εκεί στα κρυφά για την επιτυχία του φίλου του και τον είχε χάσει, όπως και τη Μαρία.

Έκανε ότι δε τη θυμόταν, ότι δεν μπορούσε να τη συγχωρήσει που δε του στάθηκε αλλά όσο και να προσπαθούσε να ξεγελάσει τον εαυτό του δεν περνούσε ούτε μια μέρα που να μη σκέφτεται το γέλιο της και τα μάτια της. Ούτε κατάλαβε πώς έπιασε ξανά το πινέλο και άρχισε να τη ζωγραφίζει όπως τη θυμόταν, όπως την είχε μέσα στην καρδιά του. Στην αρχή έφτιαξε το περίγραμμα της δειλά για να έχει κάτι δικό της, να τη θυμάται. Σιγά, σιγά άρχισε να προσθέτει μικρά κομμάτια της που θυμόταν. Όταν πρόσθεσε μια μικρή φλεβίτσα στο μέτωπο, τον πήραν τα κλάματα. Ήταν εκεί και δεν την έβλεπε τόσο καιρό. Ο τελευταίος πίνακας που είχε καταστρέψει πριν φύγει ήταν το πορτρέτο της, τώρα κατάλαβε γιατί δεν είχε πονέσει ούτε στιγμή που κατέστρεφε κάτι τόσο προσωπικό της, γιατί ήταν ξένο σε αυτήν και δεν είχε ουσιαστικά τίποτα δικό της, τίποτα από τη ζεστασιά της, τίποτα από την φλόγα των ματιών της. Και αυτός ο ανόητος την κατηγορούσε ότι ήταν ψυχρή και ανέκφραστη. Είχε σχεδόν τελειώσει από καιρό το πορτρέτο της αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει τι να βάλει ως φόντο. Είχε σχεδόν τελειώσει και το ταξίδι του, ένα μέρος έμενε μόνο να επισκεφτεί.

Υπήρχε ένας ζωγράφος που πάντα τον γοήτευε, έζησε για να ζωγραφίζει και ενώ δεν έγινε διάσημος για όσα ζωγράφιζε και πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να τον ανακαλύψουν οι σοφοί του τόπου και να τον αποκαλέσουν δάσκαλο τους, αυτός επέμενε να ζωγραφίζει παντού και ας τρέχανε πίσω του τα παιδιά και τον κορόιδευαν.

Ζωγράφιζε πάνω σε κάθε δυνατή επιφάνεια, δεν είχε ανάγκη από χαρτί ή τελάρο, τον αρκούσε ο τοίχος ενός καφενείου ή η κουφάλα ενός δέντρου για να εκφράσει όσα έβλεπε με τα μάτια της ψυχής του. Το όνομα του ήταν Θεόφιλος και η ψυχή του έμοιαζε με μικρού παιδιού. Οι ζωγραφιές του είχαν ήρωες και πριγκίπισσες και το φόντο του ελληνικό, το βαθύ γαλάζιο.



Αυτό το φόντο επέλεξε να βάλει και ο Νίκος στο πορτρέτο της Μαρίας και αφού ολοκλήρωσε το μεγάλο του ταξίδι αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσει στη δική του Ιθάκη. Περίμενε για ώρα έξω από το σπίτι της Μαρίας, ένα από εκείνα τα όμορφα ανοιξιάτικα βράδια που όταν αρχίζει να βρέχει ξεχνά να σταματήσει. Τότε βρίσκουν ευκαιρία όλα τα αρώματα της γης για να αναδυθούν και να παλέψουν τη βροχή μήπως και ξεχάσουν οι άνθρωποι ότι είναι Άνοιξη και κλείσουν τις καρδιές και τις αισθήσεις τους. Όταν την είδε δεν είπε τίποτα, την πλησίασε με χαμηλωμένο βλέμμα και της άφησε το πορτρέτο στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού της, ψιθύρισε κάτι σα συγγνώμη και στράφηκε να φύγει αφού την κοίταξε στα κλεφτά. Η Μαρία κάρφωσε το βλέμμα στο πορτρέτο και δεν χρειάστηκε να σκεφτεί αν έπρεπε να τον συγχωρέσει, ήταν όσα ήθελε να δει από το Νίκο τόσο καιρό και δεν έβλεπε. Αγκαλιάστηκαν σιωπηλά για ώρα και μετά μπήκαν στο σπίτι, είχαν τόσα πολλά να πουν οι δυο τους...»

-Σε συγχωρώ για τα αποσιωπητικά και νομίζω ότι είχα δίκιο για την αλήθεια, είναι ο πιο δύσκολος δρόμος αλλά ο πιο ασφαλής

- Ναι, εδώ είχες δίκιο μικρή μου τελεία, για να δούμε θα σηκώσει την αλήθεια σου και η παρακάτω ιστορία;

- Ας δούμε λοιπόν.

- Αμπρούσκα-καμπρούσκα και μέσα.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

η τελεία ( παραμύθι για μεγάλους) - μερος Α΄

« Μία ΤΕΛΕΙΑ βρισκόταν για χρόνια στις γραμμές ενός παλιού τετραδίου. Για να είμαστε βέβαια ακριβείς δεν ήταν ένα τυχαίο τετράδιο, αλλά ένα ημερολόγιο, ξεχασμένο στο υπόγειο ενός ηλικιωμένου. Το ημερολόγιο καταστρεφόταν με τον καιρό, νότιζαν οι άκρες, θόλωναν τα γράμματα και διαλυόταν το εξώφυλλο του. Καθημερινοί σύντροφοι του ήταν οι αρουραίοι και η υγρασία.»




- Θεέ μου πώς μπορεί κάποιος να γράφει τόσες μπαρούφες; Ποιος νομίζεις τέλος πάντων ότι είσαι;

-Είμαι ο συγγραφέας, μα ποιος ασκεί κριτική στην ιστορία μου;

-Εγώ η (.)

- Ποια;

-Η ( .)

- Μου φαίνεται γέρασα και παραληρώ. Ακούω και φωνές.

- Βλέπω ότι διαθέτουμε μια κάποια αυτογνωσία αλλά και από πρεσβυωπία καλά πάμε. Τελικά το μόνο που μας λείπει είναι το ταλέντο.

- Αυτό παρά πάει, δεν μπορεί να έχω παλαβώσει τελείως, φαίνεται με κούρασε η νυχτερινή δουλειά.

- Δουλειά; Χα χα, δε φτάνει που μου κατέστρεψες την ιστορία, που με χρησιμοποιείς χωρίς τη θέληση μου, που κάνεις ό, τι θέλεις με το όνομα μου, παριστάνεις ότι δε με βλέπεις κιόλας. Για διάβασε ξανά την τρίτη σειρά. Προσεκτικά αυτή την φορά.

- Μα μα δε λέει τίποτα : << είμαι η >> και μετά τελεία.

-Μπίνγκο! Είδες που άμα θες τα καταφέρνεις;

-Πάλι δεν καταλαβαίνω, είμαι η, και μετά τελεία; Τι πάει να πει αυτό. Μήπως είσαι κανένα φάντασμα ή είναι κάποια κακόγουστη φάρσα της ένωσης συγγραφέων για να με διώξουν, αφού χάσω πρώτα τα λογικά μου;

-Άνθρωπε, άρχισες ήδη να με κουράζεις, θα στο πω τελευταία φορά ΕΙΜΑΙ Η ¨ΤΕΛΕΙΑ¨. Ναι εγώ η ίδια, η πρωταγωνίστρια σου, η στρογγυλή και τόσο τέλεια που δύσκολα άλλο σημείο στίξης μπορεί να συναγωνιστεί τις γοητευτικές καμπύλες και τη σφαιρική ομορφιά μου, για να μη μιλήσω για χαρακτήρα, είναι να μην πω τον τελευταίο λόγο και η ιστορία τελείωσε. Μετά από μένα όλα παύουν και άλλο νόημα ξεκινά. Είμαι αποφασιστική και συνδυάζω χάρη και αυτοπεποίθηση και παρά το δυναμισμό μου, ποτέ δεν έχασα τη θηλυκή μου πλευρά αφού παραμένω πάντα Η Τελεία και εσύ μπορείς να με αποκαλείς απλά.... τέλεια.

- Έχω μείνει άφωνος.

- Μεγάλη η τιμή, ε;

-Μεγάλη η τρέλα μου, πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Δεν είμαι καλά...

-Τα αποσιωπητικά γιατί τα έβαλες τώρα για να με συγχύσεις, είμαστε άλλο σωματείο. Τέλος πάντων θα περιμένω.

-.-.-.

- Γύρισες επιτέλους; Όσο έλειπες είπα να παίξω λίγο με το τετράδιο σου και είπα να αλλάξω το τελεία και παύλα, σε παύλα και τελεία, καλύτερο δεν ακούγεται; Το άλλο έχει ξεπεραστεί πλέον δε νομίζεις; Είναι κάπως μπανάλ, που λένε και οι Γάλλοι.

- Σύνελθε, είναι απλά μια παράκρουση, η υπερβολική κούραση θα φταίει, ίσως και που έφαγα βαριά το μεσημέρι. Δεν μπορεί να ακούω φωνές και σίγουρα δε γίνεται να συνομιλώ με ένα σημείο στίξης. Πρέπει να συγκεντρωθώ.



Ας συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, α ναι, «το τετράδιο καταστρεφόταν, όλα όσα έγραφε μέσα περνούσαν σιγά σιγά στη λήθη του παρελθόντος, όπως και η ζωή του ηλικιωμένου ανθρώπου, που οι αναμνήσεις του είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν, οι αναμνήσεις της ζωής ενός καλλιτέχνη».









- Καλά μήπως περιμένεις να πάρεις και βραβείο με αυτά που γράφεις; Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος άνθρωπε.

- Αγνοοοοώ την παρανοϊκή φωνή και συνεχίζω « κανένας δε γνώριζε το περιεχόμενο του τετραδίου και κανένας δεν υποπτευόταν το ..»

- Χμμμ, να δεις τώρα που θα γράψει, το μυστικό.

- Αγνοώ για δεύτερη φορά την τρελή φωνή και γράφω, τ ο μ υ σ τ ι κ ό.

- Καλά ε; Όσο πας και με εντυπωσιάζεις.

-Λοιπόν δεν το βάζεις κάτω, έτσι;

- hellooooo! Τελεία είπαμε ,η αποφασιστική! Μην κάνεις άλλο ότι με αγνοείς, θα το πάρω πια πάνω μου. Ξέρεις τί δείχνει η υπερβολική αδιαφορία; Καταπιεσμένο ενδιαφέρον. Δε θέλω να σε πληγώσω αλλά το ίδιο είχε γίνει μια φορά και με το θαυμαστικό.

- Τι δηλαδή;

- Μπα μπα, βλέπω μόλις ακούσαμε για καταπιεσμένο ενδιαφέρον αμέσως τσιμπήσαμε, ας είναι. Εγώ και το θαυμαστικό βρεθήκαμε κάποτε σε ένα γράμμα. Εκείνο έκανε ότι με αγνοούσε και με κοιτούσε αφ’ υψηλού.

- Ε, πως να σε κοιτάει δηλαδή, θαυμαστικό είναι, σε ρίχνει και κάτι χιλιοστά. Τι λέω ο συγγραφέας;

- Μήπως με ειρωνεύεσαι; Η αλήθεια είναι ότι έχει ανάστημα ,δε λέω, αλλά έχει και ένα ναρκισσισμό, δε βρίσκεις ; Πώς να στο πω, μου φαίνεται ότι αυτοθαυμάζεται.

- Καταλαβαίνω. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα θαυμαστικά. Και τι έγινε τελικά...;

-Α, πάλι τα αποσιωπητικά; Δε θα τα πάμε καλά, επίτηδες το κάνεις;

- Όχι όχι συγγνώμη, η αμηχανία του συγγραφέα αλλά αυτό με τα αποσιωπητικά πρέπει να μου το ξεκαθαρίσεις κάποια στιγμή.

-Γι αυτά τα θέματα μιλά μόνο ο δικηγόρος μου. Ας συνεχίσω όμως. Ναι, ήταν ευειδής και γοητευτικός, το παραδέχομαι και σημεία στίξης σαν αυτό έχουν μάθει να συγκεντρώνουν την προσοχή . Τον περιτριγύριζε εκείνο το διάστημα και μια ανόητη άνω τελεία και με αγνοούσε αλλά εγώ από την άλλη κυρία, χαμογελαστή και άνετη, με το χιούμορ που με χαρακτηρίζει και σε λίγο καιρό ο νεαρός δεν είχε μάτια για άλλη. Αααααχ να έβλεπες μόνο πως με κοίταζε!

-Και μετά ήσασταν μαζί;

-Όχι δυστυχώς εκείνο το διάστημα είχα σχέση με το ερωτηματικό και γενικά θέλω να ξέρεις ότι είμαι πιστό και μονογαμικό σημείο στίξης . Δε θέλω να με ερωτευτείς, δε θέλω να τρέφεις ελπίδες, καταλαβαίνεις.

-Καλά που μου το είπες. Και αυτό τον καιρό δεσμευμένη;

- Ναι, τελικά παντρευτήκαμε με το ερωτηματικό.

-Ωού και το θαυμαστικό;

-Σου είπα ήταν ένας πλατωνικός έρωτας.

- Μάλιστα και αφού άρχισα αυτόν τον παράλογο διάλογο δε με μένει παρά να σε ρωτήσω, και από μένα τι θέλεις;

-Θέλω να κάνω μια καταγγελία.

- Καταγγελία, εσύ; Σε ποιους;

-Στους ανθρώπους.

-Γιατί τι τόσο κακό διέπραξαν και μάλιστα εναντίον σου;

-Με αγνοούν.

-Με ποιον τρόπο; Έχεις αποδείξεις;

-ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, χρόνο να έχεις.

-Τι λες τώρα, εγώ; Άφθονο.

-Λοιπόν άκου προσεκτικά και βγάλε τα συμπεράσματα σου:

Τις προάλλες περνούσα από μια γειτονιά κοντά στη δική σου και παρακολούθησα την παρακάτω σκηνή. Ένα νεαρό ζευγάρι καυγάδιζε. είχαν αφήσει ανοιχτά τα παράθυρα του σπιτιού τους και δε θέλω να με περάσεις για καμιά περίεργη αλλά οι φωνές τους ήταν τόσο δυνατές που ακούγονταν ως έξω.





Η γυναίκα φώναζε στον άντρα ότι της είχε υποσχεθεί να την αγαπά παρά τις δυσκολίες και να είναι για πάντα μαζί. Και είμαι σίγουρη ότι εκείνος είχε βάλει τελεία μετά από αυτή την πρόταση. Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, νοιάζονταν ο ένας τον άλλο.

- Μικρή μου τελεία δεν ξέρεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, τα αισθήματα αλλάζουν και αυτά και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τελικά περίπλοκες;

- Όχι φίλε μου εδώ θα διαφωνήσω. Αν εννοούσαμε ό, τι λέγαμε, αν όσα λέγαμε ήταν αληθινά και κρατούσαμε τις υποσχέσεις μας τότε η τελεία δε θα έκρυβε ερωτηματικό και κανείς δε θα πληγωνόταν από κανένα. Αχ, αν μια μέρα διέθετα ένα μαγικό ραβδί και έκανα όλους τους ανθρώπους να μιλάνε ειλικρινά, να χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης χωρίς φόβο και να μη ντρέπονται να πουν όσα νιώθουν τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Θα είχαν τέλος τα μπερδέματα και δε θα άκουγες ξανά την φράση « ας μην έπαιρνες στα σοβαρά όσα σου είπα» ή την άλλη « δε με κατάλαβες».

- Έχω μια ιδέα, ας φτιάξουμε μαζί ιστορίες που οι ήρωες θα λένε μόνο την αλήθεια. Τι λες;

- Μμμμμ, καλό ακούγεται ας το δοκιμάσουμε.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010




Αν θέλετε να δείτε περισσότερες εικόνες, μπείτε στο site http://sites.google.com/site/ninosparasiempre/ για περισσότερες πληροφορίες στο e-mail

΄΄πρακτικές συμβουλές Β΄μέρος '



Γδαρμένα σημεία στα παπούτσια.


Εάν έχετε γδάρει τα μαύρα σας παπούτσια, ζωντανέψτε τα, περνώντας εκείνο το σημείο, με ένα χονδρό μαρκαδόρο σε μαύρο χρώμα. Το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο

Περνάτε την κλωστή στην βελόνα.


Δεν είναι πάντα εύκολο να περάσετε την κλωστή στην βελόνα. Εάν ρίξετε την άκρη της κλωστής σε βερνίκι για τα νύχια, όταν ξεραθεί θα σκληρύνει και το πέρασμα θα είναι παιγνιδάκι.




Φτερά τα οποία πετάνε.


Για να πλύνετε το κάλυμμα ενός μαξιλαριού, ή ενός παπλώματος με πούπουλα, πρέπει να το αδειάσετε. Δεν θα πετάξουν σε ολόκληρο το σπίτι, εάν χρησιμοποιήσετε την ηλεκτρική σκούπα. Ξηλώστε λίγο στην άκρη το μαξιλάρι, έτσι ώστε να μπορείτε να περάσετε την άκρη τού σωλήνα και μετά ανάψτε την σκούπα. Δεν έχετε παρά να ξαναβγάλετε μετά τα πούπουλα, από την σακκούλα. Θα έχετε βάλει, βέβαια, καινούρια σακκούλα.


Αφράτα πούπουλα.


Στο πλυντήριο, όταν πλένετε ένα μπουφάν με πούπουλα, έχετε στον νου σας να βάζετε στον κάδο, μία μπάλλα του τέννις. Έτσι, θα απλώνεται καλύτερα το πούπουλο και το μπουφάν σας θα είναι πάντοτε φουσκωτό και αφράτο.



Γρατσουνιές στο ξύλο.


Είναι αδύνατον να αποφύγετε τις γραμμές, ο οποίες γίνονται από τα κάπως βαρειά αντικείμενα. Βολεύει να κολλάτε μικρά κομμάτια τσόχας, από κάτω. Εάν γίνει ζημιά, έχετε υπ’ όψιν σας ότι οι γρατσουνιές στο ξύλο, μπορούν να διορθωθούν με λίγο τρίψιμο με λεπτό γυαλόχαρτο, στην φορά τού ξύλου. Για να καλύψετε τα γδαρσίματα, μπορείτε να χρησιμοποιείτε μαρκαδόρο, στο ίδιο χρώμα με το βερνίκι τού ξύλου.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Πρακτικές συμβουλές (μέρος Α)

 1.Ξεκολλάτε τα αυτοκόλλητα.
Αφού βγάλετε το μεγαλύτερο μέρος τού αυτοκόλλητου, απομακρύνετε και όσο επιμένει, με λίγο καθαρό οινόπνευμα, ή διαλυτικό. Εάν το αυτοκόλλητο είναι κολλημένο σε μία επιφάνεια βαμμένη, δοκιμάστε πρώτα σε μία γωνία, για να βεβαιωθείτε ότι δεν διαλύεται και το χρώμα.

 2.Το σωστό κλειδί.

Μερικά από τα κλειδιά σας μοιάζουν μεταξύ τους; Για να τα αναγνωρίζετε με μία ματιά, βάλτε μία σταγόνα βερνίκι για τα νύχια, διαφορετικού χρώματος στο καθένα.

3.Βρύση η οποία στάζει.
  Δεν υπάρχει τίποτε πιο εκνευριστικό, από τον ρυθμικό ήχο της στάλας, η οποία πέφτει από μία βρύση, η οποία στάζει. Περιμένοντας τον υδραυλικό, δέστε έναν σπάγκο γύρω από την βρύση και αφήστε τον έως τον πάτο του νιπτήρα. Οι σταγόνες θα ακολουθούν τον σπάγκο και θα πέφτουν αθόρυβα.

4.Άλατα στον βραστήρα.

Οι βραστήρες απαλλάσσονται από τα άλατα με ξύδι. Εάν όμως αφήσετε συνέχεια μέσα, ένα κοχύλι, τα άλατα θα κολλάνε σε αυτό και όχι στα τοιχώματα του βραστήρα.

5.Πάτωμα το οποίο τρίζει.

Είναι δυνατόν να μην ξυπνάτε όλο το σπίτι με τον θόρυβο του πατώματος, βάζοντας ταλκ ανάμεσα στα ξύλα, τα οποία έχουν ξεχωρίσει.

http://xproject.forumgreek.com/forum.htm

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

πετρούλες


με νερομπογιές βάφονται ωραία οι πέτρες αλλά και με φύλλα χρυσού γίνονται στολίδια...

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ένα εύκολο κολιέ




   Θα χρειαστούν μερικές χάντρες, φύλλο χαλκού ή άλλου μετάλλου και σύρμα ή σχοινί.
Κόβετε μερικές λωρίδες από το μέταλλο και με ένα στρογγυλό αντικείμενο ή και με το
ίδιο το ψαλιδάκι τις γυρίζετε γύρω από το σκοινί και τις πιέζετε για να στερεωθούν, στο
ενδιάμεσω βάζετε τις χάντρες: εύκολο, διαφορετικό και πολύ οικονομικό!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

ένα πρωτότυπο φωτιστικό



  Αυτό το κλαδί ,που βρήκα στη θάλασσα,  το έβαψα με βερνίκι, πέρασα γύρω του λαμπάκια και πάνω σε αυτά τοποοθέτησα ματσάκια από αμάραντο...

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

caminante...


Todo pasa y todo queda


Pero lo nuestro es pasar.

Pasar haciendo caminos

Caminos sobre la mar



Nunca perseguí la gloria,

Ni dejar la memoria

De los hombres mi canción.



Yo amo los mundos sutiles,

Ingrávidos y gentiles,

Como pompas de jabón.



Me gusta verlos pintarse

De sol y grana, volar

Bajo el cielo azul, temblar

Súbitamente y quebrarse.



Nunca perseguí la gloria...



(Recitado)

Caminante, son tus huellas el camino y nada más.

Caminante, no hay camino: se hace camino al andar.

Al andar, se hace camino, y al volver la vista atrás

Se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar.

Caminante, no hay camino, sino estelas en la mar.



Hace algun tiempo en ese lugar

Donde hoy los bosques se visten de espinos

Se oyó la voz de un poeta gritar:

"Caminante no hay camino, se hace camino al andar,

Golpe a golpe, verso a verso"



Murió el poeta lejos del hogar

Le cubre el polvo de un país vecino

Al alejarse le vieron llorar

"Caminante no hay camino, se hace camino al andar

Golpe a golpe, verso a verso."



Cuando el jilguero no puede cantar

Cuando el poeta es un peregrino

Cuando de nada nos sirve rezar

Caminante no hay camino, se hace camino al andar

Golpe a golpe, verso a verso

Golpe a golpe, verso a verso

Golpe a golpe, verso a verso


ραπτομηχανη

Μια παλιά ραπτομηχανή είναι ένα ωραίο ντεκόρ!

κουζίνα



  Τα γράμματα και τα σχέδια τα τύπωσα στον υπολογιστή
σε απλό χαρτί. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορα
υλικά και σχέδια και να φτιάξετε τη δική σας ιδιαιτερη
μπουγάδα...

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

my cat



παιδικές ζωγραφιές

ο κόσμος των παιδιών είναι ο μαγικός κόσμος που όλοι ψάχνουμε!